بررسی بیش فعالی بزرگسالان در مصاحبه با متخصص اعصاب و روان
یک روانپزشک گفت: پیگیری‌ها در طول زمان نشان می‌دهد که تا ۶۰ درصد از کودکان مبتلا به بیماری بیش فعالی (ADHD) دچار مشکلات دراز‌مدت ناشی از نشانه‌های این وضعیت تا دوران بزرگسالی هستند.
دکتر فربد فدائی متخصص اعصاب و روان (روانپزشک) در گفت‌وگو با سیوطب با اشاره به اختلال کاهش توجه و بیش‌فعالی در بزرگسالان اظهار داشت: معمولاً اختلال کاهش توجه و بیش‌فعالی که با نشانه اختصاصی ADHD مشخص می‌شود را به‌عنوان وضعیتی مربوط به دوره کودکی تلقی می‌کنیم که به تاخیر رشد در کنترل تکانه‌ه ا(انگیزه‌های شدید، ناگهانی و مقاومت ناپذیر) منجر می‌شود. از نظر تاریخی بسیاری از متخصصان فکر می‌کردند که مبتلایان به این وضعیت در دوران بلوغ از آن رها می‌شوند، اما در عین حال در چند دهه اخیر بزرگسالان متعددی که مبتلا به ADHD بوده‌اند شناسایی، تشخیص و با موفقیت درمان شدند.
بیشتر بخوانید: بیش فعالی بزرگسالان یا اختلال کم توجهی۱۴ علائم این اختلال عصبی
وی افزود: پیگیری‌ها در طول زمان نشان می‌دهد که تا ۶۰ درصد از کودکان مبتلا به بیماری بیش فعالی (ADHD) دچار مشکلات دراز‌مدت ناشی از نشانه‌های این وضعیت تا دوران بزرگسالی هستند. افزایش آگاهی عمومی و بررسی‌های درمانی در دهه گذشته سبب شده تا بزرگسالان این بیماری را بپذیرند و درمسیر درمان قرار گیرند.
این پزشک متخصص اعصاب و روان گفت: عمده‌ترین ویژگی‌های بالینی بیماری بیش فعالی (ADHD) عبارت است از کاهش توجه و تکانش وری (رفتارهای ناگهانی و بی‌برنامه ناشی از انگیزه‌های شدید و مقاومت‌ناپذیر) که این دو ویژگی، خود را به‌صورت نشانه‌های گوناگون ADHD به نمایش می‌گذارد. معیار معتبری که برای تشخیص این بیماری به کار می‌رود توسط پل وندر در دهه ۱۹۷۰ میلادی ارائه شده است. این معیارها شامل تشخیص ADHD در دوران کودکی فرد و شواهدی به نفع اختلال جاری از نشانه‌های بیش فعالی در بزرگسالی است.
بیشتر بخوانید: بیش فعالی کودکان؛ درمان‌های گیاهی و تست رایگان فوری
دکتر فدائی ادامه داد: در بزرگسالان، نشانه‌های باقیمانده این اختلال شامل تکانش وری و نقص توجه (دشواری در ساماندهی و به پایان بردن کارها، ناتوانی در تمرکز، حواس پرتی زیاد و تصمیم‌گیری ناگهانی بدون اندیشه به عواقب آن) است. بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ADHD دچار افسردگی ثانویه مرتبط با کاهش عزت نفس هستند که به کارکرد مختل آنان منجر می‌شود و روی کارکرد شغلی و اجتماعی آن‌ها هم اثر می‌گذارد.
وی توضیح داد: ADHD در بزرگسالی را باید از برخی اختلالات روانی دیگر افتراق داد. تشخیص این بیماری در بزرگسالی زمانی متحمل است که نشانه‌های کاهش توجه و تکانش‌وری به عنوان مشکل تمام عمر فرد مطرح باشد و به‌صورت رویدادهای دوره‌ای مجزا نباشد. همپوشی ADHD و نیمه شیدایی (هیپومانیا)، اختلال دوقطبی نوع دو و خلق دوره‌ای، مسئله‌ای چالش برانگیز است که به‌صورت گذشته نگر تمیز دشوار می‌شود.
بیشتر بخوانید: اختلال یادگیری ریاضی یا Dyscalculia با ضریب هوشی مرتبط است؟
این روانپزشک اضافه کرد: گاهی ADHD و اختلال دوقطبی به‌صورت همزمان می‌توانند موجود باشند. در بزرگسالانی که تاریخچه زود هنگامی از مشکلات مزمن در مدرسه مانند توجه، سطح فعالیت و رفتار تکانشی داشته‌اند، عموما تشخیص بیماری بیش‌فعالی مطرح می‌شود. حتی زمانی که بعدها به اختلال خلقی مبتلا شده باشند، اختلالات اضطرابی ممکن است همراه ADHD موجود باشند و تمایز آن‌ها از این بیماری پیچیدگی کمتری دارد.
فدائی با بیان اینکه شیوع ADHD با گذر زمان کمتر می‌شود، گفت: نیمی از کودکان و نوجوانان مبتلا ممکن است در بزرگسالی هم این اختلال را داشته باشند، اما بسیاری از کودکان بیش فعال، با گذشت زمان نشانه‌های کمتری از تکانش وری و بیش فعالی را نشان می‌دهند و تنها مشکل اساسی آن‌ها کاهش توجه است. بزرگسالان مبتلا مانند کودکان دچار ADHD میزان‌های بالاتری از اختلالات یادگیری، اختلالات خلقی و سوء مصرف مواد را در قیاس با کل جمعیت دارند.
بیشتر بخوانید: اختلال نوشتن؛ تشخیص دیسگرافیا چرا مهم است؟+تمرینات موثر
وی با اشاره به درمان‌های دارویی موثر برای اختلال ADHD افزود: درمان‌های دارویی برای بزرگسالان وجود دارد. نشانه‌های پاسخ مثبت عبارتند از افزایش در فراخنای توجه، کاهش تکانش وری و بهبود خلق. درمان دارویی ممکن است به‌طور مداوم ضروری باشد. با توجه به اینکه شیوع ADHD در بزرگسالان در حدود 4 درصد است، اما تشخیص و درمان آن اهمیت زیادی دارد.